8 Μαρτίου 2009
ΜΑΖΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΑΣΜΟ ΚΑΤ΄ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ
80 κρατούμενες από τις φυλακές ζητούν να καταργηθεί η κολπική εξέταση
Μπορεί και να είναι άνιση η αναμέτρηση. Μπορεί και να μην καταφέρουν να νικήσουν το θεριό. Αλλά δεν είναι και λίγο να βγαίνουν μέσα από τα μπουντρούμια κραυγές αξιοπρέπειας. Γυναίκες – όμηροι ενός συστήματος, που μυρίζει Γκουαντανάμο, που παραπέμπει στο «εξπρές του μεσονυχτίου» και ας ακούγεται υπερβολικό. Έρχονται, όμως, οι λέξεις να ταυτιστούν με τα γεγονότα. Έρχονται οι ανυπεράσπιστες να βγουν από το πέπλο της σιωπής. Έρχονται εικόνες που μας οδηγούν στην πίσω πλευρά του φεγγαριού.
Για τις γυναίκες κρατούμενες ο λόγος, που αποφάσισαν να διεκδικήσουν τον εαυτό τους, το σώμα τους, τη ψυχή τους. Να αντισταθούν σε έναν ιδιότυπο βιασμό, να αρνηθούν τα «ματσούκια» της σωφρονιστικής εξουσίας, τη βίαιη και παράνομη εισβολή στο σώμα τους, στην αξιοπρέπειά τους. Δεκάδες γυναίκες με υπόμνημά τους στο Συνήγορο του Πολίτη, καταγγέλλουν τη βαναυσότητα της κολπικής ή και της πρωκτικής έρευνας, που ως φαίνεται, είναι συνηθισμένη πρ
ακτική στις γυναικείες, αλλά όχι στις αντρικές φυλακές που μάλλον έχει υποχωρήσει. «Γύρνα, σκύψε, βήξε» στην Ελλάδα του 2009.Κι όμως η πρακτική τους είναι παράνομη. Ακόμη και ο δικός τους, εσωτερικός κανονισμός, θέτει προϋποθέσεις και όρους. Το θέμα κατήγγειλε η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, τα μέλη της οποίας χρειάστηκε πολλές φορές –σχεδόν καθημερινά- να παρέμβουν για να βγουν οι «ανυπάκουες» γυναίκες από τα μπουντρούμια της απομόνωσης. Επίσης, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έχει στο παρελθόν κρίνει ότι η πρακτική αυτή είναι απάνθρωπη και εξευτελιστική αντιμετώπιση σε βάρος των κρατουμένων, ενώ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Πρόληψης των Βασανιστηρίων, αναφέρει ότι η συγκεκριμένη πρακτική θεωρείται δυσανάλογη σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό και μη επιτρεπτή, παρά μόνο κατ΄ εξαίρεση.
Τις προηγούμενες ημέρες το θέμα έφερε στη Βουλή ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κουράκης, ο οποίος σημειώνει ότι οι γυναίκες υφίστανται διπλό εξευτελισμό και ότι βιάζεται η προσωπικότητά τους.
Όλα ξεκίνησαν όταν μια χούφτα γυναικών κρατουμένων, αποφάσισαν να βάλουν ένα στοπ στην αυθαιρεσία και να αρνηθούν παρά το μεγάλο προσωπικό κόστος (έχουμε και πειθαρχικές ποινές) να υψώσουν το ανάστημά τους. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν και άλλες με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί ένα μικρό κίνημα μέσα στις γυναικείες φυλακές. Μέλη της Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων σημείωναν ότι η σωφρονιστική εξουσία με την πλήρη κάλυψη κάλυψη του υπουργείου Δικαιοσύνης, εφαρμόζει ένα βασανιστήριο που σε κάθε περίπτωση έχει τιμωρητικό – εκδικητικό χαρακτήρα.
Στη συνέχεια, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από τις καταγγελίες των γυναικών.
Πάνος Λάμπρου
Δεν ανέχομαι να με εξευτελίζουν
Στην απομόνωση μας υποβάλλουν σε άλλο βασανιστήριο. Απαιτούν να κάνουμε 8 κενώσεις τις οποίες αν δεν συμπληρώσουμε θα κρατηθούμε περισσότερες μέρες. Έτσι, έμμεσα, μας υποχρεώνουν να παίρνουμε καθαρτικά, κάτι που είναι ακόμα πιο βασανιστικό. Προσωπικά μία από τις φορές που έκανα χρήση καθαρτικού έφτασα σε σημείο να πονάω υπερβολικά, να βγάζω αίμα και να πρηστεί ο πρωκτός μου. Υπάρχει μόνο μία τουαλέτα, η οποία είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες που βρίσκονται στην απομόνωση, με αποτέλεσμα αν η μία πάσχει από κάποιο μεταδοτικό νόσημα αυτό να μεταδοθεί και στις υπόλοιπες (...)
Όταν χτυπάμε το κουδούνι για να πάμε στην τουαλέτα καθυστερεί πολύ να ανοίξει το κελί και αρκετές φορές εφόσον έχουμε κάνει χρήση καθαρτικού δεν προλαβαίνουμε να πάμε στην τουαλέτα και όταν έρχεται η υπάλληλος είναι πλέον αργά. Επιπλέον δεν φτάνουν τα βασανιστήρια και ο εξευτελισμός της κολπικής έρευνας, της απομόνωσης και του καθαρτικού, έρχεται να προστεθεί και ο προσβλητικός τρόπος που μιλάνε κάποιοι υπάλληλοι.
Το 2005 που εισήλθα στον Κορυδαλλό ήμουν ένα κορίτσι 20 χρονών και νόμιζα ότι όλες αυτές οι προσβλητικές και εξευτελιστικές έρευνες και διαδικασίες, όπως γδύσου, σκύψε, βήξε και άνοιξε τα πόδια να σου κάνουμε κολπική πέρασε στην απομόνωση, πάρε καθαρτικό, πήγαινε στην τουαλέτα και μην τραβήξεις το καζανάκι όταν ενεργηθείς αν δεν μου το πεις για να το εξακριβώσω, ήταν κάτι το υποχρεωτικό από το νόμο αφού κανείς δεν μου είχε μιλήσει για τα δικαιώματά μου. Με το πέρασμα όμως των χρόνων έμαθα ποια είναι τα δικαιώματά μου.
Δεν ανέχομαι πλέον να εξευτελίζουν την προσωπικότητά μου, να καταπατούν τα δικαιώματά μου και να μου φέρονται απαξιωτικά σαν να είμαι σκουπίδι μόνο και μόνο επειδή είμαι τοξικομανής. Είμαι άνθρωπος, είναι την οποία ίσως να μην γνωρίζουν καν. Με την συμπεριφορά τους δεν με σωφρονίζουν αλλά με εξαγριώνουν και με κάνουν νιώθω μίσος και απέχθεια για αυτούς. Διεκδικώ πλέον τα νόμιμα δικαιώματά μου (...)
Κ.Χ, 23 ετών
Το ρεπερτόριο των δεσμοφυλάκων
Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά...
Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να...αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.
Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους (...)
Στην απομόνωση με έκλεισαν σε κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να
πάω στην τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.
Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και αναγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά.
Όταν λοιπόν, αποφασίσουν οι ασύδοτοι βασανιστές μας να μας βγάλουν από την απομόνωση πρέπει να περάσουμε το ίδιο μαρτύριο της σωματικής έρευνας και της κολπικής εισβολής. Αυτό το ίδιο μαρτύριο της έρευνας μπορεί ανά πάσα στιγμή να μου το κάνουν και στο θάλαμο, όπου μένω, όταν υπάρχει υπόνοια για ύπαρξη απαγορευμένων ουσιών. Μπαίνουν μέσα στο θάλαμο, μας ξυπνάνε, μας κάνουν σωματική και κολπική έρευνα, μας βγάζουν έξω από τον θάλαμο και ανακατεύουν όλα μας τα πράγματα πετώντας τα κάτω. Μετά χάνουμε πράγματα μας γιατί τα πετάνε ή τα παίρνουν και πρέπει να τακτοποιήσουμε ολόκληρο το θάλαμο για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε...
Κ.Γ. 41 χρονών
Σαν σκουπίδι
(...) Με μειώνουνε και νιώθω κατώτερη γιατί με αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι, φοβάμαι μην κολλήσω καμία αρρώστια από τον διαστολέα. Καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου και ψυχολογικά εγώ δεν νιώθω καλά. Πολλοί υπάλληλοι, μου έχουν συμπεριφερθεί σαν ζώο και όχι σαν άνθρωπο. Λοιπόν, ως πότε θα ανέχομαι όλα αυτά;
Μ.Κ. 25 χρονών
Τότε ντρεπόμουν, σήμερα αντιστέκομαι
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μέρα που μεταφέρθηκα στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού. Ήταν η πρώτη μου φορά που έμπαινα στην φυλακή. Δεν γνώριζα τίποτα εκτός το ότι έπρεπε να ερευνηθούν τα ρούχα μου και να μου γίνει σωματική έρευνα όπως στα μαλλιά μου, στο στόμα μου, στα αυτιά μου, στη μύτη μου, στο στήθος μου και να ανεβάσω τα χέρια μου ψηλά να δουν τις μασχάλες μου. (...)
Φώναξαν κάποια να μου φέρει ένα εσώρουχο, κάλτσες, παντόφλες και ρούχα της υπηρεσίας. Μέχρι να έρθει εκείνη με τα ρούχα, με έβαλε να βγάλω και τα εσώρουχά μου. Ντρεπόμουν τόσο πολύ που βρέθηκα σε αυτή τη θέση αναγκαστικά. Κρύωνα πάρα πολύ, ενώ εκείνη δεν νοιαζόταν καθόλου και εγώ είχα νευριάσει υπερβολικά.
Άλλαξε γάντια και άρχισε να μου ψάχνει τα μαλλιά, μετά μέσα στο στόμα μου να δει αν φοράω μασέλα, με ερεύνησε στα αυτιά, τη μύτη, στο στήθος και τις μασχάλες μου με ένα πολύ υποτιμητικό τρόπο. Μετά μου είπε: «Γύρνα, σκύψε, άνοιξε τους γλουτούς σου και βήξε δυνατά 2-3 φορές», που κάθε βήξιμο για μένα ήταν ένα δάκρυ. Ένα μεγάλο γιατί να θίγεται η αξιοπρέπειά μου και ακόμα δεν ήξερα τι με περιμένει. Μέχρι τα ρούχα της υπηρεσίας να έρθουν ήμουν ολόγυμνη στο δωμάτιο της έρευνας με ανοιχτό παράθυρο στο κρύο. Μου έφεραν κάτι πατσαβούρια για ρούχα να φορέσω. Ζήτησα μία σερβιέτα γιατί σιχαινόμουν το εσώρουχό τους. Στην αρχή έλεγαν ότι δεν υπάρχει, αλλά εγώ επέμενα μέχρι να μου δώσουν. Τα φόρεσα και την ακολούθησα στο φαρμακείο, όπου εκεί με έβαλαν να κάνω την εξευτελιστική έρευνα της κολπικής από μία υπάλληλο που νόμιζα ότι ήταν νοσοκόμα. Εγώ αντιδρούσα για την κολπική έρευνα και εκείνοι μου την επιβάλανε. Μετά από την κολπική έρευνα με κατέβασαν στην απομόνωση σε ένα μικρό κελί που ήταν ήδη εκεί μέσα έξι άτομα, με μένα εφτά που κανονικά χωράει τρία άτομα το πολύ. Μου έδωσαν ένα στρώμα μέσα στη βρώμα, ένα σεντόνι και δυο κουβέρτες της φυλακής που βρώμαγαν. Μα που να χωρούσαν αφού ήταν ήδη γεμάτο το κελί της απομόνωσης και αναγκαστικά κοιμόμασταν η μία πάνω στην άλλη. Το επόμενο πρωί μου έδωσαν 4 καθαρτικά, γιατί αν δεν έκανα τουλάχιστον 8 κενώσεις μου έλεγαν ότι δεν θα βγω, στις 3 νύχτες και 1 μέρα.
Οι συνθήκες κάτω στην απομόνωση ήταν απάνθρωπες. Ένα στρώμα. Κυριολεκτικά κοιμόμαστε στο πάτωμα, χωρίς θέρμανση και ζεστό νερό. Η τουαλέτα που χρησιμοποιούσαμε ήταν κοινή για όλες. Πολλές φορές θέλαμε να ενεργηθούμε και δεν υπήρχε υπάλληλος να μας ανοίξει και κρατιόμασταν με το ζόρι μέχρι να έρθει να μας ξεκλειδώσει την πόρτα. Θυμάμαι μία μέρα μια κοπέλα αναγκάστηκε να ενεργηθεί σε μπωλ φαγητού, γιατί δεν υπήρχε υπάλληλος να της ανοίξει και ύστερα την εξευτέλιζε και από πάνω μπροστά μας.
Βγαίνοντας από την απομόνωση έπρεπε να υποστώ σωματικό έλεγχο και κολπική έρευνα, αλλιώς θα με ξανακατέβαζαν κάτω. Ήταν η δεύτερη φορά που μου έκαναν αυτή την εξευτελιστική έρευνα ή αλλιώς κολπική έρευνα που θίγει την αξιοπρέπειά μου.
Πάλι καλά που μας αφήνουν να πάρουμε τηλέφωνο κανέναν άνθρωπό μας, να μας δώσει δύναμη, κουράγιο και υπομονή.
Κ.Χ. 25 χρονών
Γυμνή μπροστά στη δεσμοφύλακα
(...) Μία υπάλληλος, με αυστηρό ύφος και στυλ με διέταξε να γδυθώ για να με ερευνήσει. Γυμνή μπροστά της, σχεδόν εκτελούσα τις διαταγές της. Δέχτηκα να βγάλω τα ρούχα μου, τα οποία μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου ή θα πηγαίνανε αποθήκη ή πλυντήριο. Όταν όμως άρχισε να ζητάει περισσότερα, όπως σκύψε, άνοιξε τα πόδια, γλουτούς, βήξε, σήκωσε στήθος να δω τα αυτιά σου, βγάλε τα σκουλαρίκια σου όλα (τυγχάνει να έχω αρκετά σε διάφορα σημεία του σώματός μου), φύσα τη μύτη σου, λύσε τα μαλλιά σου, πρέπει να σε ερευνήσω καλά, εγώ άρχισα να φωνάζω και να αρνούμαι. Αφού τελείωσε η ξεφτιλιστική έρευνα, περίμενα την κρατούμενη που δουλεύει στην αποθήκη της κοινωνικής υπηρεσίας της φυλακής (ανύπαρκτη) να μου βρει ρουχισμό. (...)
Θ.Π. 33 χρονών
Άρχισα να χάνω τα λογικά μου
Με υποχρέωσαν να κάτσω σε μία γυναικολογική καρέκλα και να ανοίξω τα πόδια μου, αφημένη στα χέρια τους, να μου βάζουν δυο ολόκληρα δάχτυλα στον κόλπο μου και να τα πιέζουν κάτω προς τον πρωκτό για να μου κάνουν και πρωκτικό έλεγχο, χωρίς να έχω δώσει καμία αφορμή ότι μπορεί να κατείχα κάποια ναρκωτική ουσία πάνω μου και ενώ τους έλεγα ότι πονάω, οι απαντήσεις τους ήταν χυδαίες (...)
Αργότερα με κατέβασαν στη λεγόμενη απομόνωση. Και ενώ ήμουν ακόμα με στερητικά λόγω των ουσιών που έπαιρνα έξω, χωρίς να με εξετάσουν με βάλανε να σηκώσω ένα στρώμα μόνη μου και να το μεταφέρω μέσα σε ένα κελί, όπου μου είπαν ότι παρ’ όλα τα παθολογικά μου προβλήματα που είχα επίσης (στο στομάχι και στην καρδιά) και τους τα είχα αναφέρει. Βεβαίως δίχως καμία ανταπόκριση, μου είπαν ότι πρέπει να κάτσω το λιγότερο έξι μέρες εκεί κάτω, κάνοντας παραπάνω από 8 κενώσεις και έτσι αναγκαστικά και πάλι έπρεπε να πάρω ειδικά χάπια (Durkolax) με τα οποία να μπορέσω να πάω τόσες φορές τουαλέτα.
Με βάλανε τέλος πάντων σε ένα κελί και για καλή μου τύχη είχα ένα άτομο μαζί μου, που πραγματικά και χωρίς υπερβολές αυτό το άτομο έσωσε την ζωή μου στην κυριολεξία. Αυτός ήταν και ο άγγελος της ζωής μου, έτσι την ονόμασα, και ονομάζεται Κατερίνα. Το λέω αυτό γιατί από τη στιγμή που με βάλανε εκεί στην ειδική λεγόμενη απομόνωση, άρχισα να χάνω τα λογικά μου, με τα στερητικά που έβγαζα πράγματα της φαντασίας μου, ζητώντας πράγματα και άτομα που δεν υπήρχαν εκεί, κάνοντας εμετούς, χωρίς βέβαια καμία βοήθεια από την υπάλληλο που υποτίθεται ότι είναι έξω και μας προσέχει. Πάθαινα αναρροφήσεις και είχα μία Κατερίνα άγνωστη για μένα να με γυρνάει στα πλάγια, να μαζεύει τους εμετούς μου και γενικά 4 μέρες που την κράτησαν απομόνωση μαζί μου, γιατί είχε κάνει περισσότερες κενώσεις από μένα.
Χ.Π 30 χρονών
