ΤΑ ΝΕΑ
Του Κωστή Παπαϊωάννου
Οι κρατούμενοι δεν μπορεί να είναι αποστερημένοι από κάθε τους δικαίωμα και όσοι επιδιώκουν τη δημιουργική επαφή με τον πληθυσμό της φυλακής δεν είναι ταραχοποιοί ή διοργανωτές αποδράσεων.
Το πρώτο περιοδικό των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού λέγεται «Κραυγές στη σιωπή». Αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς των κρατουμένων, με την υποστήριξη της μη κυβερνητικής οργάνωσης Άρσις, το περιοδικό συμπληρώνει μια σειρά δραστηριοτήτων: επαγγελματικός προσανατολισμός, προετοιμασία για την αποφυλάκιση, ενημέρωση για εργασιακά και άλλα δικαιώματα, ανάδειξη της ταυτότητας της γυναίκας κρατούμενης. Πολλά βεβαίως τα πρακτικά εμπόδια στην έκδοσή του: μεταγωγή, δικαστήριο, πειθαρχείο, απομόνωση, κάθε είδους εξαρτήσεις, «λόγοι ασφαλείας», κρίσεις εμπιστοσύνης, φόβος της ρουφιανιάς. Οι λέξεις και οι σιωπές ανάμεσα στις λέξεις των κρατουμένων ανοίγουν χαραμάδες στο εσωτερικό της φυλακής και στις ψυχές των τροφίμων της. Τα θέματα του περιοδικού αποκαλυπτικά: σχέση φτώχειας και φυλακής, έλλειψη ιατρικής μέριμνας, συνθήκες υγιεινής, εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, ναρκωτικά, επισκεπτήριο, έγκλειστη μητρότητα, τυφλή δικαιοσύνη.
Πώς ανοίγεις, λοιπόν, ρήγματα στον τοίχο της φυλακής; Αυτό είναι το ζητούμενο για όσους έχουν επίγνωση του σωφρονιστικού μας τέλματος. Η ανέγερση περισσότερων φυλακών και η ασφυκτική απομόνωσή τους από την κοινωνία οδηγούν σε αδιέξοδο. Οι αυτοκτονίες κρατουμένων είναι 27 φορές μεγαλύτερες από τον πανελλήνιο μέσο όρο. ΜΜΕ και κοινή γνώμη ανατροφοδοτούνται γύρω από την εύπεπτη άποψη πως οι φυλακές, γεμάτες ανθρωπόμορφα τέρατα, υπάρχουν για να μην το σκάσει κανείς.
Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης ήταν απόλυτα αρνητικός όταν του θέσαμε το ζήτημα της πρόσβασης της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Συνηγόρου του Πολίτη στη φυλακή. «Αν μπείτε εσείς, θα ζητάνε και άλλοι» ήταν τα λόγια του. Αν αυτή είναι η επίσημη αντίδραση στην ελεγκτική λειτουργία θεσμικών φορέων (λειτουργία θεσμοθετημένη σε πολλές χώρες), πώς μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για ένα ουσιαστικό άνοιγμα των φυλακών στην κοινωνία; Κάτι τέτοιο προϋποθέτει να μη βλέπουμε τη φυλακή σαν κοινωνική χωματερή και βασίζεται στη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, στην ενίσχυση της αυτογνωσίας και αυτοεκτίμησης των κρατουμένων, στην απόκτηση δεξιοτήτων, στη διευκόλυνση της έκφρασης και επικοινωνίας τους, στην ενεργό στήριξη της κοινωνικής τους επανένταξης. Βασίζεται κυρίως στην πεποίθηση πως οι κρατούμενοι δεν μπορεί να είναι αποστερημένοι από κάθε τους δικαίωμα και όσοι επιδιώκουν τη δημιουργική παρέμβαση στον πληθυσμό της φυλακής δεν είναι ταραχοποιοί ή διοργανωτές αποδράσεων.
Οι κρατούμενες, με το σαρκαστικό τους χιούμορ, εκφράζουν τα αισθήματά τους για όσους διαχειρίζονται τις τύχες τους, δημοσιεύοντας ένα φανταστικό διάλογο μεταξύ αρμοδίων: Δεν καταλαβαίνω γιατί δώσατε προτεραιότητα στην κατασκευή νέων φυλακών, αφού υπάρχει έλλειψη σχολείων! Κύριε πρόεδρε- απαντά ο άλλος-, νομίζω πως εσείς κι εγώ έχουμε περισσότερες πιθανότητες να καταλήξουμε κάποια στιγμή στη φυλακή παρά να γυρίσουμε στα σχολικά θρανία...
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20071217&nid=6901247
