Επιστολές και τηλεφωνήματα κρατουμένων που δημοσιεύτηκαν στη Συνέντευξη Τύπου

«Να επανέλθει η θανατική ποινή για μένα και μόνο»

Ανοιχτή επιστολή του κρατούμενου Παναγιώτη Γεωργιάδη προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

«Ζητώ την επαναφορά της θανατικής καταδίκης για μένα και μόνο, γιατί βασανίζομαι και πεθαίνω λίγο – λίγο στις απομονώσεις των μεσαιωνικών κολαστηρίων, που ονομάζονται ελληνικές φυλακές της δεξιάς φασιστικής σωφρονιστικής θηριωδίας και αυτών που την υπηρετούν και εφαρμόζουν τους δικούς τους νόμους.

Ζητώ να εκτελεστώ και να λυτρωθώ από τα χέρια τους.

Κύριε Πρόεδρε, κουράστηκα να πεθαίνω κάθε μέρα από λίγο. Αποφάσισα να πεθάνω μια φορά και μόνη. Ας μετατραπεί για μένα μόνο, η κάθειρξή μου σε θανατική καταδίκη και να εκτελεστεί άμεσα. Χίλιες φορές να πεθάνεις μια φορά, παρά καθημερινά και από λίγο, με αργό μεθοδευμένο θάνατο.

Επί πέντε χρόνια βασανίζομαι με μεταγωγές ακόμη και μέσα στο νοσοκομείο που κρατούμαι τώρα, από θάλαμο σε θάλαμο, από κελί σε κελί, από φυλακή σε φυλακή. Είμαι από 13-4-2006 σε απομονώσεις, επί δέκα μήνες στο Τζάνειο Νοσοκομείο χωρίς ενημέρωση.

Έχω πέντε χρόνια να ακουμπήσω τα τέσσερα ανήλικα παιδιά μου και τη σύζυγό μου, που τα άφησα 6,8,10 και 13 χρονών. Δεν με άφησαν να τα ακουμπήσω ποτέ και αυτό σε μένα και μόνο. Δεν έχω δικαίωμα και πρόσβαση σε κανένα ευεργέτημα, μου τα έχουν καταργήσει όλα, νομικά, δικονομικά, σωφρονιστικά, συνταγματικά. Δεν έχω δικαίωμα στη ζωή μου. Μου το είπαν πέντε εισαγγελείς και πολλοί άλλοι. Απειλήθηκαν δικηγόροι μου, η οικογένεια και τα παιδιά μου. Έχω στερηθεί τα πάντα και μεθοδεύουν το βασανιστικό μου θάνατο, όπως μου το είπαν, όπως μου το λένε τα παπαγαλάκια τους.

Έχουν επινοήσει τέτοιους μεθόδους για τον αργό, ανελέητο και βασανιστικό μου θάνατο που ξεπερνούν κάθε φαντασία. Αυτό που κάνουν είναι μια νίκη επί του θανάτου, αλλά πιο ισχυρή, πιο βάρβαρη, πιο στυγνή από τον ίδιο το θάνατο. Είναι ένα τερατόμορφο και αρρωστημένο σχέδιο βασανισμού μου από τη σημερινή και παλιά δεξιά με άλλο τρόπο και μέθοδο.

Κατήργησαν την τακτική άδεια για να χάσω την οικογένεια, τα παιδιά μου, να καταστραφούν τα πάντα, ότι έχω, είχα και δεν έχω και παράλληλα να είμαι ζωντανός για να το βλέπω αυτό που μου κάνουν.

Έπρεπε να ήταν κανείς από κοντά και να έβλεπε τα πρόσωπα των εισαγγελέων Αθανασάκη και Πρασσά, της διευθύντριας του νοσοκομείου Φυλάκών Ευθυμίας Τσιλσίσογλου, της κοινωνικής λειτουργού Ελ. Ασήμου, των γραμματέων και όσων ήταν παρόντες κατά τη διάρκεια της απόρριψης της αίτησής μου για άδεια. Η αγαλλίαση ξεχείλιζε στα μάτια τους. Το ίδιο έλεγαν και τα μάτια του αρχίατρου της φυλακής Γρ. Τσιώκου όποτε με συναντούσε. Είναι μια εικόνα αξέχαστη για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Μου κατήργησαν την τακτική άδεια για να μην αποκτήσω το δικαίωμα να πάω και εγώ σε αγροτική φυλακή. Το ποιος κυβερνά έχει ελάχιστη σημασία. Στις φυλακές και στη «δικαιοσύνη» μας κυβερνά ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο μεσαίωνας. Ούτε επί ΠΑΣΟΚ ήταν καλύτερα τα πράγματα, δεν αλλάζει τίποτα για τους κρατούμενους που δεν συμβιβάζονται, που είναι αριστεροί, που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Αυτοί εκδιώκονται, βασανίζονται.

Θέλουν τους κρατούμενους σε καταστολή, με ηρωίνη και χάπια. Θέλουν οι κρατούμενοι να είναι χαφιέδες τους, να είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης, να μην βλέπουν και να μην ακούνε τίποτα, να εξευτελίζονται, να αρμέγονται, να είναι διαφθαρμένοι και πελάτες τους.

Εγώ, όμως, είμαι εχθρός τους και πρέπει να πεθάνω βασανιστικά. Δεν σκύβω το κεφάλι, δεν υποτάσσομαι στις προσταγές τους, δεν λέω σε όλα «ναι». Είμαι πολύτεκνος, σε όλα καθαρός, καταγγέλλω τα πάντα, διεκδικώ, ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο, πολεμώ την ηρωίνη, τα χάπια, τη βία… Δεν είμαι δικός τους, δεν είμαι και θα γίνω ποτέ χαφιές, είμαι αριστερός, διαβάζω «Εποχή», «Αυγή», «Γαλέρα», «Ελευθεροτυπία», βιβλία. Βοηθώ κάθε Έλληνα ή αλλοδαπό κρατούμενο, γράφω ένδικα μέσα για όποιον το έχει ανάγκη. Καταγγέλλω τους θανάτους κρατουμένων. Ζητώ εκπαίδευση και εργασία για όλους, ανθρώπινη μεταχείριση, ουσιαστική επανένταξη των κρατουμένων στην κοινωνία, αποφυλάκιση των βαριά αρρώστων, γερόντων, ανηλίκων, καρκινοπαθών. Όλοι έχουμε δικαίωμα στη ζωή.

Για αυτά με καταδίκασαν να πεθάνω με αργό, βασανιστικό θάνατο. Ατό μου δείχνουν κάθε μέρα στα συμβούλιά τους. Γιατί όλα όσα αναφέρω παραπάνω είναι για αυτούς εγκλήματα και «κακή διαγωγή». Οι νεκροί στις φυλακές είναι καθημερινό φαινόμενο. Θέλω να πεθάνω, να εκτελεστώ από τα χέρια της Πολιτείας. Εξοντώστε με…

Ο αιτών
Παναγιώτης Γ. Γεωργιάδης»


«Καλύτερα να μου κάνουν ένεση να πεθάνω»

Αποσπάσματα της ανοιχτής επιστολής του κρατούμενου Χρήστου Καραμπίνη από το νοσοκομείο κρατουμένων Κορυδαλλού

«Bλέπω ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μας δουλεύουνε κανονικά και εμάς τους κρατούμενους και εσάς. Γιατί; Εγώ είμαι στη φυλακή από τις 24.4.2004 για ναρκωτικά. Είμαι τοξικομανής και έχω σχιζοφρένεια παρανοειδούς τύπου. Αυτό το λένε οι επιστήμονες. (Σημ.: στη διάθεσή μας οι σχετικές γνωματεύσεις γιατρών από διάφορα κρατικά νοσοκομεία. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι για τον συγκεκριμένο ασθενή η αντιμετώπιση του συνόλου των ψυχιατρικών προβλημάτων είναι εφικτή μόνο σε οργανωμένη μονάδα ειδικού ψυχιατρικού νοσοκομείου).

Επίσης, δύο χρόνια τώρα είμαι στο νοσοκομείο των φυλακών με ζαχαροδιαβήτη. Ποτέ δεν μου έχουν δώσει δίαιτα για διαβητικούς. Έχουν μια δίαιτα αλλά δεν είναι για μας. Μας δίνουνε συνέχεια μακαρόνια, πατάτες, πουρέ, ρύζι, άσπρο ψωμί. Αυτά είναι θάνατος για τους διαβητικούς. Από τη μια μου κάνουνε ινσουλίνη και έχω το πρωί 28 μονάδες και το βράδυ 20 μονάδες και πάλι έχω ζάχαρο ανεβασμένο. Πήγα και στον εισαγγελέα αλλά τίποτα. Το μόνο που μου είπε η διευθύντρια του νοσοκομείου ήταν «κρατούμενε να τρως πιο λίγο».

Έχω άσθμα και παίρνω οξυγόνο από μπουκάλα συνέχεια και Aerolin τα βράδια για να μην κάνω θόρυβο γιατί στο θάλαμο ήμαστε 12 άτομα, ενώ σύμφωνα με τα τετραγωνικά έπρεπε να είμαστε οι μισοί. Να είχαμε ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες να τρώμε σαν άνθρωποι. Έχω δύο χρόνια στο νοσοκομείο και ακόμα δεν ξέρουνε τι έχω στη μέση μου και στο δεξί μου πόδι και βρίσκομαι σε αναπηρικό καρότσι συνέχεια. Τα φάρμακα πρέπει να πηγαίνω στο φαρμακείο να τα παίρνω. Κανείς δεν τα φέρνει εκτός και αν με πάει κάποιος άλλος κρατούμενος. Όσο για τους γιατρούς δεν έρχονται ποτέ στους θαλάμους για να μας δούνε αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Στα δύο χρόνια μου έχουνε κάνει μια αξονική τομογραφία που δείχνει κάτι. Εγώ όμως δεν ξέρω τίποτα.

Πριν μπω στη φυλακή περπάταγα κανονικά και μάλιστα δούλευα στου Ψυρρή τρία χρόνια συνέχεια. Το πρόβλημα με το πόδι μου υπήρξε από τότε που με συνέλαβαν. Το ξύλο που έφαγα ήταν αλύπητο. Μέχρι που μου σπάσανε την πάνω μασέλα και από κάτω το ένα δόντι. Έπεσα λιπόθυμος από το ξύλο. Μου ρίξανε νερό και ήρθα στα καλά μου. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι είχε σπάσει η μασέλα και το δόντι. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Τότε μου δώσανε κάτι χαρτιά και τα υπέγραψα. Ούτε που μπορούσα να τα διαβάσω γιατί δεν είχα τα γυαλιά μου. (Σημ.: Στη συνέχεια περιγράφει ότι αρκετά αργότερα επικοινωνεί με τον δικηγόρο του και όταν φτάνει στην ανακρίτρια τις αναφέρει όσα έγιναν και πως υπέγραψε όλα αυτά τα χαρτιά.)

Τελικά με προφυλάκισαν στο Ναύπλιο. Μου είπανε να κοιμηθώ κάτω στο τσιμέντο. Εγώ δεν μπορούσα να το κοιμηθώ έτσι. Τους είπα βάλτε με στο πειθαρχείο. Στο τέλος βρέθηκε ένα κρεβάτι, αλλά επάνω. Μια δυο και άρχισαν να παρουσιάζονται πολλαπλά προβλήματα στην υγεία μου. Αργότερα εμφανίστηκαν ζαλάδες και μια μέρα έπεσα λιπόθυμος. Η δίαιτα που μου έδιναν δεν ήταν για διαβητικούς. Συγκρατούμενοί μου με πήραν σηκωτό γιατί δεν υπήρχαν τραυματιοφορείς. Με πήγαν στο ιατρείο, αλλά δεν υπήρχε γιατρός για να με εξετάσει. Ευτυχώς η νοσοκόμα με βοήθησε και αργότερα με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ναυπλίου. Ο γιατρός μου είπε ότι από σήμερα θα παίρνεις ινσουλίνη και τη δίαιτα θα τη γράψω εγώ. Γύρισα στη φυλακή, αλλά πάλι τα ίδια. Μου έκαναν μεταγωγή στις φυλακές του Κορυδαλλού, αλλά και εκεί μου έδιναν φαγητό που δεν αρμόζει σε διαβητικούς.

Άρχισα να γκρινιάζω και είχα ένα λεκτικό διαξιφισμό με έναν δεσμοφύλακα. Από εκείνη τη στιγμή πέρασα τρία πειθαρχικά. Μου άλλαζαν συνεχώς ακτίνα. Τέλος βρέθηκα στη Γ ακτίνα και ένα βράδυ δεν αισθάνθηκα καλά, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Με πήγαν στο ιατρείο. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να με μεταφέρουν επειγόντως στο νοσοκομείο των φυλακών. Άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Μπουκάλες με οξυγόνο και σταδιακά δεν μπορούσα να περπατήσω. Στις εξετάσεις οι γιατροί βρήκαν κάτι, αλλά δεν ήξεραν τι.

Από τότε βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι γιατί δεν μπορούσα με το «πι». Το βράδυ, αν θέλω να γυρίσω πλευρό πρέπει να κρατιέμαι από τα σίδερα με τα χέρια γιατί η μέση μου δεν με κρατάει καθόλου. Ένας φυσιοθεραπευτής μου είπε «Χρήστο νομίζω ότι έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας». Έχω υπόλοιπο ποινής έξι χρόνια. Καλύτερα να μου κάνουνε ένεση για να πεθάνω. Δεν αντέχω άλλο. Ένας συγκρατούμενός μου, που ονομάζεται Δήμος Λιακόπουλος, του έχουν κόψει το πόδι από το ζάχαρο και τώρα έχει σαπίσει και το άλλο. Τώρα, αν ρωτάτε πόσοι έχουν πεθάνει εδώ μέσα θα τρελαθείτε. Ο μόνος καλός άνθρωπος είναι ο .... (Σημ.: αναφέρει όνομα) Και ο γιατρός μου είναι καλός, αλλά τι να κάνει και αυτός...

Είμαστε πολλοί κρατούμενοι και το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Δεν μιλάμε για ηπατίτιδα, για φυματίωση και ούτε συζήτηση για καθαριότητα. Η κοινωνική λειτουργός είναι καλή κοπέλα, αλλά τι να κάνει και αυτή. Το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο είναι για ζώα. Αλλά και αυτά θα υπέφεραν.

Χρήστος Καραμπίνης»


«Στο χοιροστάσιο του «νοσοκομείου» φυλακών αργοπεθαίνουν κρατούμενοι»

Ανοιχτή επιστολή κρατουμένων φυλακών Κορυδαλλού

«Καταγγέλλουμε την παντελή αδιαφορία για την υγεία του 30χρονου απεργού πείνας πρώην παλαιστή Γιάννη Ντοπροκίδη, που παραμένει στην απομόνωση του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού, με απώλεια βάρους 30 κιλών. Ένας νέος άνθρωπος αθώος, που τον καταδίκασαν σε πρώτο βαθμό, παρά την εισαγγελική πρόταση να κηρυχθεί αθώος. Διότι είναι αθώος. Βρίσκεται στη φυλακή επειδή δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τους ασφαλίτες. Υγιής σε ιδέες και σκέψεις, όπως και στο σώμα και στη ψυχή, είναι άνθρωπος με αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Προστατεύει τους αδύναμους, λέει την άποψή του ακόμα και όταν υπάρχουν συνέπειες. Στις 20 Ιουνίου, του απέρριψαν την αναστολή εκτέλεσης ποινής, παρά τη θετική πρόταση εισαγγελέως παραμένει απεργός με κίνδυνο σοβαρό υγείας. Zητάμε την βοήθεια και συμπαράσταση απ’ όλες τις πλευρές γιατί το δικαστήριο είναι για το 2009. Ζητάμε με την κατάθεση της νέας αιτήσεως που θα γίνει στις 21/7/2007 να προσδιοριστεί γρήγορα πριν είναι αργά γι’ αυτόν. Ήταν από τους πρώτους που ανέβηκαν στην ταράτσα του Μαλανδρίνου. Παρέμεινε μέχρι τέλους, μετήχθη εχθρικά στην Τρίπολη, τον τιμώρησαν πειθαρχικά ο δ/ντής βασανιστής φυλακών Παν. Κωνσταντόπουλος, δήθεν πασόκος επί ΠΑΣΟΚ, διοικητής επί ΝΔ.

Ζητάμε να προστατευθεί η ζωή του Γιάννη Ντομπροκίδη, του Καπάι Φλαμούρ απεργού πείνας δίπλα στον θάνατο.

Ζητάμε την αποφυλάκιση άμεσα όλων των κρατουμένων απεργών διότι είναι αθώοι, δεν κάνει ένας ένοχος απεργία για να χάσει τη ζωή του όταν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις και στοιχεία να το αποδεικνύουν. Εάν αποδειχθούν ένοχοι να μείνουν φυλακή. Σταματήστε το θάνατο αυτών των ανθρώπων.

Επίσης ζητάμε την αποφυλάκιση των κρατουμένων Φώτη Τσολακάκη 43 ετών, με μεταστατικό καρκίνο. Αν είναι να πεθάνει, ας γίνει αυτό δίπλα στους δικούς του και όχι μέσα στο χοιροστάσιο του νοσοκομείου των φυλακών. Τον Χασάν Τσίκο 30 ετών, αφρικανό, αθώο παράλυτο άνευ λόγου και αδικήματος στη φυλακή, ρατσιστικά, φασιστικά, απάνθρωπα και μόνον. Τον Δήμο Λιακόπουλο 50 ετών αθίγγανο, αθώο για πλημμέλημα αποφυλακιστέος εδώ και καιρό, παραμένει στη φυλακή με κομμένο πόδι, φτωχός. Τον Κώστα Αρχαγγελίδη 30 ετών, με μεταστατικό καρκίνο με το θάνατο δίπλα, έπρεπε να ήταν νομικά ελεύθερος. Τον Αντώνη Αντωνίου 53 ετών, αθώο, με μεταστατικό καρκίνο, παντελής αδιαφορία. Τον Ιλήρ Ασλανάρι 38 ετών Αλβανό ανήμπορο επί 14 έτη στη φυλακή, πεθαίνει λίγο λίγο κάθε μέρα. Τον Θεοχάρη Σαμπάνη, αθίγγανο ανάπηρο για λόγους διαδικαστικούς στη φυλακή, αθώος.

Τον Κysio Mimia 60 ετών, τετραπληγικό, εγκεφαλική αναπηρία, κατάσταση τρόμου, δεν βλέπει κανείς αυτό το τρομερό έργο τρόμου. Η υγεία του και ο βασανισμός του μέσα στο χοιροστάσιο Νοσοκομείο Κρατουμένων Κορυδαλλού (Ν. Κ. Κ.) επί 24 ώρες πεθαίνει κάθε στιγμή. Ολόκληρος ο Θάλαμος 9, όσοι είναι μέσα και οι 10, 96 ετών, 90, 85 και 78.

Οι νεκροί, αποτελούν καθημερινό φαινόμενο τρόμου. Εκτός ορισμένων ανθρώπων η κατάσταση είναι αισχρή. Εδώ μέσα υπάρχει μια νοσηλεύτρια η Χαρά η Κρητικιά που βασανίζει τους κρατούμενους επί χρόνια και κάθε μέρα και χειρότερα, μισεί τους κρατούμενους ανθρώπους, τους βρίζει άνευ λόγου, τους χλευάζει…

Στο Ν. Κ. Κ. τα πάντα είναι μια εκδίκηση καθημερινή εις βάρος των κρατουμένων ανθρώπων. Εάν υπάρχει μια εξαίρεση είναι ο Α. Α. Π. αλλά είναι μόνος εναντίον όλων, τον πολεμάνε διότι είναι άνθρωπος άσχετα το ότι είναι δεξιός, παραμένει άνθρωπος.

Ευχαριστούμε την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, την ΑΚΟΑ, ΕΚΦ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, Αντιεξουσιαστές, οργανώσεις, καθηγητές, γιατρούς, δικηγόρους, τους πάντες. Την «Εποχή» «Αυγή», «Ελευθεροτυπία», 105+5 στο Κόκκινο, και το νέο εφημεριδάκι «ΚΕΛΙ» που θα είναι ο σωτήρας των κρατουμένων και η φωνή μας. Ευχαριστούμε τους πάντες για όλα.

Κορυδαλλός 20 –6 – 2007»

*Ο Γιάννης Ντοπροκίδης, τελικά, αντί για ιατρική φροντίδα, μετήχθη αιφνιδιαστικά σε κλειστή φυλακή.


«Πεινάμε!»

Κρατούμενοι από τις φυλακές Δομοκού

Τα τηλεφωνήματα που δεχόμαστε από τις διάφορες φυλακές είναι στην κυριολεξία εκατοντάδες. Συνήθως, αφορούν τις συνθήκες κράτησης, τον υπερπληθυσμό, τον αυταρχισμό των ανθρωποφυλάκων ή ζητήματα αδειών κ.λ.π..

Ήταν η πρώτη φορά που δεχτήκαμε τηλεφώνημα από κρατούμενους που μας είπαν τη λέξη «πεινάμε»! Μας είπε το όνομά του, ότι παίρνει τηλέφωνο από τις καινούριες φυλακές στο Δομοκό και ότι η κατάσταση είναι άσχημη. «Πεινάμε»…

Ποταμός τα λόγια του κρατούμενου «Για προαύλιο έχομε ένα μικρό χώρο αποκλειστικά από τσιμέντο. Υπάρχει γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά ποτέ δεν έχουμε πατήσει το χώμα του. Το βλέπουμε μόνο από μακριά. Ένα γήπεδο που έχει κοστίσει στο ελληνικό δημόσιο 70.000 ευρώ. Τα μπάνια είναι χωρίς πλακάκια με αποτέλεσμα να πέφτουν οι σοβάδες από την υγρασία. Η καντίνα της φυλακής είναι πανάκριβη. Το ΑΛΤΙΣ το αγοράζουμε, όσοι βέβαια έχουν χρήματα, 7.58 ευρώ. Όλα είναι ακριβά, για δύο κιλά ντομάτες πληρώνουμε 5,23 ευρώ. Η σαλάτα είναι κάθε μέρα λάχανο και αυτή χωρίς λάδι. Το φαγητό είναι ελάχιστο. Μας φέρνουν φασολάκια χωρίς λάδι. Αν δεν έχεις να πληρώσεις υποφέρεις. Τα κελιά, παρά το ότι η φυλακή είναι καινούρια, είναι μικρά και αρκετοί κοιμούνται στο δάπεδο. Ο εξαερισμός είναι ανύπαρκτος, ενώ τώρα με τον καύσωνα δεν υπάρχουν ανεμιστήρες. Ο αυταρχισμός περισσεύει. Μου πήραν από τα προσωπικά μου είδη έγγραφα με επιστολές διαμαρτυρίας που είχα σκοπό να τα στείλω στο Υπουργείο Δικαιοσύνης…».

Στη συνέχεια μιλήσαμε και με άλλους κρατούμενους από την ίδια φυλακή, που μας επανέλαβαν το ίδιο: πεινάμε!