Φυλακές - Σύγχρονα κολαστήρια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΙΩΑΝΝΑ ΣΩΤΗΡΧΟΥ

Φυλακές: σε λιγότερο από μια βδομάδα τρεις θάνατοι. Την περασμένη βδομάδα ήταν η αυτοκτονία - απαγχονισμός ενός 15χρονου προφυλακισμένου για λίγα γραμμάρια χασίς. Προχθές διαβάσαμε για τον αδιευκρίνιστο θάνατο ενός ακόμη 30χρονου κρατούμενου στο ψυχιατρείο των φυλακών. Και χθες για έναν 26χρονο που βρέθηκε νεκρός στο κελί της Αγροτικής Φυλακής Αγιάς στα Χανιά. Στις 27/2 ήταν ο θάνατος κρατούμενου στις φυλακές Ναυπλίου.

Πέρσι, όλοι θυμόμαστε, ήταν οι τέσσερις άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί και αβοήθητοι στο κελί τους. Στα αστυνομικά κρατητήρια, από όπου πέρσι πέρασαν 234.000 άνθρωποι (!), έχουν βρει το θάνατο τα τελευταία δέκα χρόνια 57 άτομα.

Στρατός: μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2007 επτά φαντάροι αυτοκτόνησαν. Συνολικά 75 είναι οι νεκροί-αυτόχειρες στο Στρατό τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ψυχιατρεία: σε αυτά της φυλακής ήταν οι δύο από τους τρεις πρόσφατους θανάτους. Τον περασμένο Δεκέμβριο στη Θεσσαλονίκη κάηκε στο κρεβάτι του τρόφιμος, κάτω από άγνωστες συνθήκες. Την ίδια περίοδο μεταφέρεται από το Δρομοκαΐτειο γυναίκα με εγκαύματα για να αποβιώσει μία βδομάδα μετά στο νοσοκομείο, ενώ ακόμη ένα άτομο αυτοκτόνησε πηδώντας από τον όροφο οικοτροφείου στην Παλλήνη.

Άσυλα: προφανώς υπάρχουν και ας μην τα λένε έτσι πια. Πώς αλλιώς γίνεται να πεθάνει, πριν από δυο βδομάδες, ακόμη ένας 15χρονος που προστέθηκε στους εννέα νεκρούς των τελευταίων τριών χρόνων στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΠΙΚΠΑ) στα Λεχαινά Ηλείας. Για να καταφανεί η κατάρρευση του συστήματος προστασίας και περίθαλψης ακόμη και των πιο ανήμπορων παιδιών.

Κάλλιστα θα μπορούσε να μιλήσει κάποιος για «θανάτους στα χέρια του κράτους», κρατικά εγκλήματα, προς δόξαν του δυστυχώς επίκαιρου και αενάως επιβεβαιωνόμενου στην καθημερινότητα συνθήματος «φυλακές - στρατός - ψυχιατρεία, να ποια είναι η εξουσία». Όταν λοιπόν μια δημοκρατική πολιτεία επιδεικνύει τόση κοινωνική αναλγησία που φτάνει να ισοδυναμεί με βαρβαρότητα, είναι μάλλον υποκριτικό να μας ξαφνιάζουν τα φαινόμενα κοινωνικού εμφυλίου όπως αυτά αναδεικνύονται από τον πρόσφατο χαμό ενός νέου κατά τη συμπλοκή χούλιγκαν. Αφού αυτή πρώτη έχει συμβάλει σε δεκάδες θανάτους ανθρώπων που βρίσκονταν στη δικαιοδοσία της. Μήπως πρόκειται για συστηματική, μαζική και κατ' εξακολούθηση εξόντωση ανθρώπων στα σύγχρονα κολαστήρια; Για την πιο κορυφαία εκδήλωση απαξίωσης και περιφρόνησης της ζωής και μάλιστα σε τέτοια έκταση ώστε να συνιστά πλέον εθισμό στη βαναυσότητα. Υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική βία από αυτήν;

Κι ακόμη, όταν το μόνο που διδάσκει είναι ο αυταρχισμός: γιατί τι άλλο συνιστούν οι επιθέσεις κατά διαδηλωτών, οι μαζικές συλλήψεις και δίκες νέων ανθρώπων; Δεν είναι σαν να ανοίγει εκείνη πρώτη το πυρ σε έναν ακήρυχτο πόλεμο κατά της κοινωνίας, «εκπαιδεύοντας» την κοινωνία στη βία; Και μάλιστα έναν πόλεμο τον οποίο τροφοδοτεί και υποδαυλίζει η ατιμωρησία. Μία από τις μοναδικές περιπτώσεις αστυνομικού -αν όχι η μοναδική τα τελευταία 30 χρόνια- που είχε καταδικαστεί πριν από ένα χρόνο σε ισόβια για την εν ψυχρώ δολοφονία του 22χρονου Ηρακλή Μαραγκάκη στο Ηράκλειο το 2003 και οδηγηθεί στη φυλακή, ο αρχιφύλακας Γιώργος Δημητρακάκης, έφυγε από το Εφετείο τον περασμένο μήνα με ποινή 5,5 χρόνων.

Μήπως η συγκάλυψη της αστυνομικής εγκληματικότητας και η ατιμωρησία είναι η μεγαλύτερη διδαχή άκρατης πολιτικής βίας και κρατικής αυθαιρεσίας που διαβρώνει την κοινωνία; Και όχι το «καθίζημα» μερικών χιλιάδων ανέστιων απελπισμένων που ελπίζουν σε μία καλύτερη τύχη... Υπουργική έκφραση που αν μη τι άλλο δυσχεραίνει περισσότερο την έτσι κι αλλιώς δυσμενή θέση ανθρώπων που χρειάζονται επειγόντως προστασία -όπως για παράδειγμα οι 41 Ιρακινοί πρόσφυγες που απειλούνται με απέλαση.

Πόση επίδειξη πολιτικής βαρβαρότητας θα ανεχτούμε πια;...

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=14158516